ráfa

Icelandic

Etymology

From Old Norse ráfa, from Proto-Germanic *wabōną, *wabjaną (“to wander, sway”), from Proto-Indo-European *webʰ- (“to move to and from, wander”).[1]

Pronunciation
  • IPA(key): [ˈrauːva]
  • Rhymes: -auːva

Verb

ráfa (weak verb, third-person singular past indicative ráfaði, supine ráfað)

  1. (intransitive) to wander, to ramble, to roam
    Synonyms: eigra, rangla, reika, flakka, sveima, vafra

Conjugation
ráfa — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að ráfa
supine
(sagnbót)		 ráfað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 ráfandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég ráfa við ráfum present
(nútíð)		 ég ráfi við ráfum
þú ráfar þið ráfið þú ráfir þið ráfið
hann, hún, það ráfar þeir, þær, þau ráfa hann, hún, það ráfi þeir, þær, þau ráfi
past
(þátíð)		 ég ráfaði við ráfuðum past
(þátíð)		 ég ráfaði við ráfuðum
þú ráfaðir þið ráfuðuð þú ráfaðir þið ráfuðuð
hann, hún, það ráfaði þeir, þær, þau ráfuðu hann, hún, það ráfaði þeir, þær, þau ráfuðu
imperative
(boðháttur)		 ráfa (þú) ráfið (þið)
Forms with appended personal pronoun
ráfaðu ráfiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Derived terms
  • ráf (“wandering”)

Noun

ráfa f (genitive singular ráfu, nominative plural ráfur)

  1. wimp, wuss
    Synonyms: rola, aumingi, gauð

Declension
declension of ráfa
f-w1 singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative ráfa ráfan ráfur ráfurnar
accusative ráfu ráfuna ráfur ráfurnar
dative ráfu ráfunni ráfum ráfunum
genitive ráfu ráfunnar ráfa ráfanna

References
  1. Walter W[illiam] Skeat (1910) “WAVER”, in An Etymological Dictionary of the English Language, new (4th) revised and enlarged edition, Oxford, Oxfordshire: At the Clarendon Press, published 1963, →OCLC.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.