hindra

Icelandic

Etymology

From Old Norse hindra, from Proto-Germanic *hinderōną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈhɪntra/

Verb

hindra (weak verb, third-person singular past indicative hindraði, supine hindrað)

  1. (transitive, with accusative) to hinder, to obstruct, to block

Conjugation
hindra — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að hindra
supine
(sagnbót)		 hindrað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 hindrandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég hindra við hindrum present
(nútíð)		 ég hindri við hindrum
þú hindrar þið hindrið þú hindrir þið hindrið
hann, hún, það hindrar þeir, þær, þau hindra hann, hún, það hindri þeir, þær, þau hindri
past
(þátíð)		 ég hindraði við hindruðum past
(þátíð)		 ég hindraði við hindruðum
þú hindraðir þið hindruðuð þú hindraðir þið hindruðuð
hann, hún, það hindraði þeir, þær, þau hindruðu hann, hún, það hindraði þeir, þær, þau hindruðu
imperative
(boðháttur)		 hindra (þú) hindrið (þið)
Forms with appended personal pronoun
hindraðu hindriði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
hindrast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að hindrast
supine
(sagnbót)		 hindrast
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 hindrandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég hindrast við hindrumst present
(nútíð)		 ég hindrist við hindrumst
þú hindrast þið hindrist þú hindrist þið hindrist
hann, hún, það hindrast þeir, þær, þau hindrast hann, hún, það hindrist þeir, þær, þau hindrist
past
(þátíð)		 ég hindraðist við hindruðumst past
(þátíð)		 ég hindraðist við hindruðumst
þú hindraðist þið hindruðust þú hindraðist þið hindruðust
hann, hún, það hindraðist þeir, þær, þau hindruðust hann, hún, það hindraðist þeir, þær, þau hindruðust
imperative
(boðháttur)		 hindrast (þú) hindrist (þið)
Forms with appended personal pronoun
hindrastu hindristi *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
hindraður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 hindraður hindruð hindrað hindraðir hindraðar hindruð
accusative
(þolfall)		 hindraðan hindraða hindrað hindraða hindraðar hindruð
dative
(þágufall)		 hindruðum hindraðri hindruðu hindruðum hindruðum hindruðum
genitive
(eignarfall)		 hindraðs hindraðrar hindraðs hindraðra hindraðra hindraðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 hindraði hindraða hindraða hindruðu hindruðu hindruðu
accusative
(þolfall)		 hindraða hindruðu hindraða hindruðu hindruðu hindruðu
dative
(þágufall)		 hindraða hindruðu hindraða hindruðu hindruðu hindruðu
genitive
(eignarfall)		 hindraða hindruðu hindraða hindruðu hindruðu hindruðu

Synonyms
  • (to hinder, to block): teppa

Derived terms

Norwegian Bokmål

Alternative forms

Noun

hindra n

  1. definite plural of hinder

Verb

hindra

  1. past tense of hindre
  2. supine of hindre

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Old Norse hindra, from Proto-Germanic *hinderōną.

Pronunciation
  • IPA(key): /²hɪn.drɑ/

Verb

hindra (present tense hindrar, past tense hindra, past participle hindra, passive infinitive hindrast, present participle hindrande, imperative hindra/hindr)

  1. a-infinitive form of hindre

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈhɪn.drɑ/

Noun

hindra n

  1. (non-standard since 2012) definite plural of hinder

Anagrams

Old Norse

Etymology 1

From Proto-Germanic *hinderōną.

Verb

hindra

  1. (transitive) to hinder, to keep behind
  2. (intransitive) to loiter, linger
    hindra eptir e-u
    to loiter about a thing
  3. (impersonal) to want, lack
    e-n hindrar e-t
    someone lacks something
Conjugation
Conjugation of hindra — active (weak class 2)
infinitive hindra
present participle hindrandi
past participle hindraðr
indicative present past
1st-person singular hindra hindraða
2nd-person singular hindrar hindraðir
3rd-person singular hindrar hindraði
1st-person plural hindrum hindruðum
2nd-person plural hindrið hindruðuð
3rd-person plural hindra hindruðu
subjunctive present past
1st-person singular hindra hindraða
2nd-person singular hindrir hindraðir
3rd-person singular hindri hindraði
1st-person plural hindrim hindraðim
2nd-person plural hindrið hindraðið
3rd-person plural hindri hindraði
imperative present
2nd-person singular hindra
1st-person plural hindrum
2nd-person plural hindrið
Conjugation of hindra — mediopassive (weak class 2)
infinitive hindrask
present participle hindrandisk
past participle hindrazk
indicative present past
1st-person singular hindrumk hindruðumk
2nd-person singular hindrask hindraðisk
3rd-person singular hindrask hindraðisk
1st-person plural hindrumsk hindruðumsk
2nd-person plural hindrizk hindruðuzk
3rd-person plural hindrask hindruðusk
subjunctive present past
1st-person singular hindrumk hindruðumk
2nd-person singular hindrisk hindraðisk
3rd-person singular hindrisk hindraðisk
1st-person plural hindrimsk hindraðimsk
2nd-person plural hindrizk hindraðizk
3rd-person plural hindrisk hindraðisk
imperative present
2nd-person singular hindrask
1st-person plural hindrumsk
2nd-person plural hindrizk
Descendants
  • Icelandic: hindra
  • Faroese: hindra
  • Norwegian Nynorsk: hindra, hindre
  • Norwegian Bokmål: hindre
  • Old Swedish: hindra
  • Danish: hindre
  • Gutnish: hindre

Adjective

hindra

  1. masculine oblique cases singular of hindri
  2. neuter all cases singular of hindri

Noun

hindra n

  1. genitive plural of hindr

References
  • “hindra”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

Anagrams

Swedish

Etymology

From Old Swedish hindra, from Old Norse hindra (“hinder, stay, delay”), probably from Proto-Germanic *hindrōną (“to put back”), from Proto-Indo-European *k(')enta (“down, below, with, far, along, against”), from *ḱen- (“to set oneself in motion, arise”).

Pronunciation
  • Audio(file)

Verb

hindra (present hindrar, preterite hindrade, supine hindrat, imperative hindra)

  1. to prevent, restrain, hinder, impede, constrain

Conjugation
Conjugation of hindra (weak)
Active Passive
Infinitive hindra hindras
Supine hindrat hindrats
Imperative hindra —
Imper. plural1 hindren —
Present Past Present Past
Indicative hindrar hindrade hindras hindrades
Ind. plural1 hindra hindrade hindras hindrades
Subjunctive2 hindre hindrade hindres hindrades
Participles
Present participle hindrande
Past participle hindrad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Further reading

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.