zittaron
Old High German
    
    Etymology
    
From Proto-Germanic *titrōną, whence also Old Norse titra.
Conjugation
    
Conjugation of zittarōn (weak class 2)
| infinitive | zittarōn | |
|---|---|---|
| indicative | present | past | 
| 1st person singular | zittarōm, zittarōn | zittarōta | 
| 2nd person singular | zittarōs, zittarōst | zittarōtōs, zittarōtōst | 
| 3rd person singular | zittarōt | zittarōta | 
| 1st person plural | zittarōm, zittarōmēs | zittarōtum, zittarōtumēs | 
| 2nd person plural | zittarōt | zittarōtut | 
| 3rd person plural | zittarōnt | zittarōtun | 
| subjunctive | present | past | 
| 1st person singular | zittaro | zittarōti | 
| 2nd person singular | zittarōs, zittarōst | zittarōtīs | 
| 3rd person singular | zittaro | zittarōti | 
| 1st person plural | zittarōm, zittarōmēs | zittarōtīm, zittarōtīmēs | 
| 2nd person plural | zittarōt | zittarōtīt | 
| 3rd person plural | zittarōn | zittarōtīn | 
| imperative | present | |
| singular | zittaro | |
| plural | zittarōt | |
| participle | present | past | 
| zittarōnti | gizittarōt | |
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.