touwen
Old High German
Alternative forms
- towan
Etymology
From Proto-West Germanic *dauwjan, cognate with Old Norse deyja.
Conjugation
Conjugation of touwen (weak class 1)
| infinitive | touwen | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | touwu | tawita |
| 2nd person singular | touwis, touwist | tawitōs, touwtōst |
| 3rd person singular | touwit | tawita |
| 1st person plural | touwem, touwemēs | tawitum, tawitumēs |
| 2nd person plural | touwet | tawitut |
| 3rd person plural | touwent | tawitun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | touwe | tawiti |
| 2nd person singular | touwēs, touwēst | tawitīs, tawitīst |
| 3rd person singular | touwe | tawiti |
| 1st person plural | touwēm, touwēn, touwemēs | tawitīm, tawitīn, tawitīmēs |
| 2nd person plural | touwēt | tawitīt |
| 3rd person plural | touwēn | tawitīn |
| imperative | present | |
| singular | touwi | |
| plural | touwet | |
| participle | present | past |
| touwenti | gitawit | |
West Frisian
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.