sunout
Czech
Etymology
Inherited from Old Czech sunúti, from Proto-Slavic *sunǫti.
Pronunciation
- IPA(key): [ˈsunou̯t]
- Hyphenation: su‧nout
Verb
sunout impf
Conjugation
Conjugation
| Infinitive | sunout, sunouti | Active adjective | sunoucí |
|---|---|---|---|
| Verbal noun | — | Passive adjective | — |
| Present forms | indicative | imperative | ||
|---|---|---|---|---|
| singular | plural | singular | plural | |
| 1st person | sunu | suneme | — | suňme |
| 2nd person | suneš | sunete | suň | suňte |
| 3rd person | sune | sunou | — | — |
| The future tense: a combination of a future form of být + infinitive sunout. |
| Participles | Past participles | Passive participles | ||
|---|---|---|---|---|
| singular | plural | singular | plural | |
| masculine animate | sunul | sunuli | sunut | sunuti |
| masculine inanimate | sunuly | sunuty | ||
| feminine | sunula | sunuta | ||
| neuter | sunulo | sunula | sunuto | sunuta |
| Transgressives | present | past |
|---|---|---|
| masculine singular | suna | — |
| feminine + neuter singular | sunouc | — |
| plural | sunouce | — |
Derived terms
Further reading
Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.