spatior
Latin
    
    Etymology
    
Deponent verb from the passive form of spatiō (“wander, roam; circulate”), from spatium (“space, distance”) + -ō.
Pronunciation
    
- (Classical) IPA(key): /ˈspa.ti.or/, [ˈs̠pät̪iɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈspat.t͡si.or/, [ˈspät̪ː͡s̪ior]
Verb
    
spatior (present infinitive spatiārī, perfect active spatiātus sum); first conjugation, deponent
Conjugation
    
| Conjugation of spatior (first conjugation, deponent) | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| indicative | singular | plural | |||||
| first | second | third | first | second | third | ||
| active | present | spatior | spatiāris, spatiāre | spatiātur | spatiāmur | spatiāminī | spatiantur | 
| imperfect | spatiābar | spatiābāris, spatiābāre | spatiābātur | spatiābāmur | spatiābāminī | spatiābantur | |
| future | spatiābor | spatiāberis, spatiābere | spatiābitur | spatiābimur | spatiābiminī | spatiābuntur | |
| perfect | spatiātus + present active indicative of sum | ||||||
| pluperfect | spatiātus + imperfect active indicative of sum | ||||||
| future perfect | spatiātus + future active indicative of sum | ||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||
| first | second | third | first | second | third | ||
| active | present | spatier | spatiēris, spatiēre | spatiētur | spatiēmur | spatiēminī | spatientur | 
| imperfect | spatiārer | spatiārēris, spatiārēre | spatiārētur | spatiārēmur | spatiārēminī | spatiārentur | |
| perfect | spatiātus + present active subjunctive of sum | ||||||
| pluperfect | spatiātus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
| imperative | singular | plural | |||||
| first | second | third | first | second | third | ||
| active | present | — | spatiāre | — | — | spatiāminī | — | 
| future | — | spatiātor | spatiātor | — | — | spatiantor | |
| non-finite forms | active | passive | |||||
| present | perfect | future | present | perfect | future | ||
| infinitives | spatiārī | spatiātum esse | spatiātūrum esse | — | — | — | |
| participles | spatiāns | spatiātus | spatiātūrus | — | — | spatiandus | |
| verbal nouns | gerund | supine | |||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||
| spatiandī | spatiandō | spatiandum | spatiandō | spatiātum | spatiātū | ||
Descendants
    
References
    
- “spatior”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “spatior”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- spatior in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette, page 1462.
- spatior in Georges, Karl Ernst, Georges, Heinrich (1913–1918) Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch, 8th edition, volume 2, Hahnsche Buchhandlung, column 2744
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.