secundatus
Latin
    
    Etymology
    
Perfect passive participle of secundō.
Participle
    
secundātus (feminine secundāta, neuter secundātum); first/second-declension participle
Declension
    
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | secundātus | secundāta | secundātum | secundātī | secundātae | secundāta | |
| Genitive | secundātī | secundātae | secundātī | secundātōrum | secundātārum | secundātōrum | |
| Dative | secundātō | secundātō | secundātīs | ||||
| Accusative | secundātum | secundātam | secundātum | secundātōs | secundātās | secundāta | |
| Ablative | secundātō | secundātā | secundātō | secundātīs | |||
| Vocative | secundāte | secundāta | secundātum | secundātī | secundātae | secundāta | |
References
    
- “secundatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
 - secundatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
 - secundatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
 
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.