reluctatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of relū̆ctor.
Participle
relū̆ctātus (feminine relū̆ctāta, neuter relū̆ctātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | relū̆ctātus | relū̆ctāta | relū̆ctātum | relū̆ctātī | relū̆ctātae | relū̆ctāta | |
| Genitive | relū̆ctātī | relū̆ctātae | relū̆ctātī | relū̆ctātōrum | relū̆ctātārum | relū̆ctātōrum | |
| Dative | relū̆ctātō | relū̆ctātō | relū̆ctātīs | ||||
| Accusative | relū̆ctātum | relū̆ctātam | relū̆ctātum | relū̆ctātōs | relū̆ctātās | relū̆ctāta | |
| Ablative | relū̆ctātō | relū̆ctātā | relū̆ctātō | relū̆ctātīs | |||
| Vocative | relū̆ctāte | relū̆ctāta | relū̆ctātum | relū̆ctātī | relū̆ctātae | relū̆ctāta | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.