proiciens
Latin
    
    Etymology
    
Present participle of prōiciō.
Participle
    
prōiciēns m, f, n (genitive prōicientis); third declension
Inflection
    
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | prōiciēns | prōiciēns | prōicientēs | prōicientia | |
| Genitive | prōicientis | prōicientis | prōicientium | prōicientium | |
| Dative | prōicientī | prōicientī | prōicientibus | prōicientibus | |
| Accusative | prōicientem | prōiciēns | prōicientēs | prōicientia | |
| Ablative | prōicientī | prōicientī | prōicientibus | prōicientibus | |
| Vocative | prōiciēns | prōiciēns | prōicientēs | prōicientia | |
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.