orędownik

Polish

Etymology

From orędować +‎ -nik.

Pronunciation
  • IPA(key): /ɔ.rɛnˈdɔv.ɲik/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔvɲik
  • Syllabification: o‧rę‧dow‧nik

Noun

orędownik m pers (female equivalent orędowniczka)

  1. (dated, religion) apostle, evangelist
  2. proponent, advocate

Declension
Declension of orędownik
singular plural
nominative orędownik orędownicy/orędowniki (deprecative)
genitive orędownika orędowników
dative orędownikowi orędownikom
accusative orędownika orędowników
instrumental orędownikiem orędownikami
locative orędowniku orędownikach
vocative orędowniku orędownicy

Further reading
  • orędownik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • orędownik in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.