manumissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of manūmittō.
Participle
manūmissus (feminine manūmissa, neuter manūmissum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | manūmissus | manūmissa | manūmissum | manūmissī | manūmissae | manūmissa | |
| Genitive | manūmissī | manūmissae | manūmissī | manūmissōrum | manūmissārum | manūmissōrum | |
| Dative | manūmissō | manūmissō | manūmissīs | ||||
| Accusative | manūmissum | manūmissam | manūmissum | manūmissōs | manūmissās | manūmissa | |
| Ablative | manūmissō | manūmissā | manūmissō | manūmissīs | |||
| Vocative | manūmisse | manūmissa | manūmissum | manūmissī | manūmissae | manūmissa | |
Derived terms
Descendants
- Spanish: manumiso
References
- “manumissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “manumissus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- manumissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.