knuffen
German
    
    Etymology
    
Borrowed from German Low German [Term?]. Compare Dutch knuffelen (“to cuddle”).
Pronunciation
    
- IPA(key): /ˈknʊfən/
- Audio - (file) 
Verb
    
knuffen (weak, third-person singular present knufft, past tense knuffte, past participle geknufft, auxiliary haben)
Conjugation
    
| infinitive | knuffen | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| present participle | knuffend | ||||
| past participle | geknufft | ||||
| auxiliary | haben | ||||
| indicative | subjunctive | ||||
| singular | plural | singular | plural | ||
| present | ich knuffe | wir knuffen | i | ich knuffe | wir knuffen | 
| du knuffst | ihr knufft | du knuffest | ihr knuffet | ||
| er knufft | sie knuffen | er knuffe | sie knuffen | ||
| preterite | ich knuffte | wir knufften | ii | ich knuffte1 | wir knufften1 | 
| du knufftest | ihr knufftet | du knufftest1 | ihr knufftet1 | ||
| er knuffte | sie knufften | er knuffte1 | sie knufften1 | ||
| imperative | knuff (du) knuffe (du) | knufft (ihr) | |||
1Rare except in very formal contexts; alternative in würde normally preferred.
Derived terms
    
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.