iussus
Latin
Etymology
From Proto-Italic *jussos, from Proto-Indo-European *Hyudʰ-tó-s, perfect passive participle of *Hyewdʰ- (“moving erect, upright”). Perfect passive participle of iubeō (“to command, authorize, make lawful”). Compare Sanskrit युद्ध (yuddhá, “fight, war, battle”).
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | iussus | iussa | iussum | iussī | iussae | iussa | |
| Genitive | iussī | iussae | iussī | iussōrum | iussārum | iussōrum | |
| Dative | iussō | iussō | iussīs | ||||
| Accusative | iussum | iussam | iussum | iussōs | iussās | iussa | |
| Ablative | iussō | iussā | iussō | iussīs | |||
| Vocative | iusse | iussa | iussum | iussī | iussae | iussa | |
Noun
iussus m (genitive iussūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | iussus | iussūs |
| Genitive | iussūs | iussuum |
| Dative | iussuī | iussibus |
| Accusative | iussum | iussūs |
| Ablative | iussū | iussibus |
| Vocative | iussus | iussūs |
References
- “iussus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- iussus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
- to carry out order: iussa (usually only in plur.), imperata facere
- to carry out order: iussa (usually only in plur.), imperata facere
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.