imputatus
Latin
    
    Etymology
    
Perfect passive participle of imputō (“reckon, charge”).
Declension
    
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | imputātus | imputāta | imputātum | imputātī | imputātae | imputāta | |
| Genitive | imputātī | imputātae | imputātī | imputātōrum | imputātārum | imputātōrum | |
| Dative | imputātō | imputātō | imputātīs | ||||
| Accusative | imputātum | imputātam | imputātum | imputātōs | imputātās | imputāta | |
| Ablative | imputātō | imputātā | imputātō | imputātīs | |||
| Vocative | imputāte | imputāta | imputātum | imputātī | imputātae | imputāta | |
References
    
- “imputatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “imputatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- imputatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- imputatus in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700, pre-publication website, 2005-2016
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.