dissutus
Latin
    
    Etymology
    
Perfect passive participle of dissuō.
Declension
    
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | dissūtus | dissūta | dissūtum | dissūtī | dissūtae | dissūta | |
| Genitive | dissūtī | dissūtae | dissūtī | dissūtōrum | dissūtārum | dissūtōrum | |
| Dative | dissūtō | dissūtō | dissūtīs | ||||
| Accusative | dissūtum | dissūtam | dissūtum | dissūtōs | dissūtās | dissūta | |
| Ablative | dissūtō | dissūtā | dissūtō | dissūtīs | |||
| Vocative | dissūte | dissūta | dissūtum | dissūtī | dissūtae | dissūta | |
References
    
- “dissutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
 - “dissutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
 - dissutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
 
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.