desitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēsinō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | dēsitus | dēsita | dēsitum | dēsitī | dēsitae | dēsita | |
| Genitive | dēsitī | dēsitae | dēsitī | dēsitōrum | dēsitārum | dēsitōrum | |
| Dative | dēsitō | dēsitō | dēsitīs | ||||
| Accusative | dēsitum | dēsitam | dēsitum | dēsitōs | dēsitās | dēsita | |
| Ablative | dēsitō | dēsitā | dēsitō | dēsitīs | |||
| Vocative | dēsite | dēsita | dēsitum | dēsitī | dēsitae | dēsita | |
References
- “desitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “desitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- desitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.