conivens
Latin
Alternative forms
Etymology
Present participle of cōnīveō.
Participle
cōnīvēns (genitive cōnīventis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | cōnīvēns | cōnīventēs | cōnīventia | ||
| Genitive | cōnīventis | cōnīventium | |||
| Dative | cōnīventī | cōnīventibus | |||
| Accusative | cōnīventem | cōnīvēns | cōnīventēs cōnīventīs |
cōnīventia | |
| Ablative | cōnīvente cōnīventī1 |
cōnīventibus | |||
| Vocative | cōnīvēns | cōnīventēs | cōnīventia | ||
1When used purely as an adjective.
Descendants
- Catalan: connivent
- French: connivent
- Galician: conivente
- Italian: connivente
- Occitan: connivent
- Portuguese: conivente
- Sicilian: cunniventi
- Spanish: connivente
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.