coniunctum
Latin
    
    Alternative forms
    
Etymology
    
Neuter of coniūnctus (“united, connected; connected with, pertaining to”).
Pronunciation
    
- (Classical) IPA(key): /konˈi̯uːnk.tum/, [kɔnˈi̯uːŋkt̪ʊ̃ˑ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /konˈjunk.tum/, [konˈjuŋkt̪um]
Participle
    
coniūnctum
- inflection of coniūnctus:
- accusative masculine singular
- nominative/accusative/vocative neuter singular
 
Noun
    
coniūnctum n (genitive coniūnctī); second declension
Inflection
    
Second-declension noun (neuter).
References
    
- “conjungo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “coniunctum”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- coniunctum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co. - to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse
- to be very old friends: vetustate amicitiae coniunctum esse
- to be closely connected with a thing: cohaerere, coniunctum esse cum aliqua re
- to be very intimately related: arte (artissime) coniunctum esse
- to be united by having a common language: eiusdem linguae societate coniunctum esse cum aliquo (De Or. 3. 59. 223)
- to be on friendly terms with a person: usu, familiaritate, consuetudine coniunctum esse cum aliquo
 
- to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.