Curtius
Latin
    
    Etymology
    
From curtus (“short”).
Pronunciation
    
- (Classical) IPA(key): /ˈkur.ti.us/, [ˈkʊrt̪iʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈkur.t͡si.us/, [ˈkurt̪͡s̪ius]
Proper noun
    
Curtius m sg (genitive Curtiī or Curtī); second declension
- a Roman nomen gentile, gens or "family name" famously held by:
- Marcus Curtius, a Roman mythological figure
 
Declension
    
Second-declension noun, singular only.
| Case | Singular | 
|---|---|
| Nominative | Curtius | 
| Genitive | Curtiī Curtī1 | 
| Dative | Curtiō | 
| Accusative | Curtium | 
| Ablative | Curtiō | 
| Vocative | Curtī | 
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
    
- Curtia
Adjective
    
Curtius (feminine Curtia, neuter Curtium); first/second-declension adjective
- of or pertaining to the gens Curtia.
Declension
    
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | Curtius | Curtia | Curtium | Curtiī | Curtiae | Curtia | |
| Genitive | Curtiī | Curtiae | Curtiī | Curtiōrum | Curtiārum | Curtiōrum | |
| Dative | Curtiō | Curtiō | Curtiīs | ||||
| Accusative | Curtium | Curtiam | Curtium | Curtiōs | Curtiās | Curtia | |
| Ablative | Curtiō | Curtiā | Curtiō | Curtiīs | |||
| Vocative | Curtie | Curtia | Curtium | Curtiī | Curtiae | Curtia | |
References
    
- “Curtius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Curtius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.