řinout
Czech
Etymology
Inherited from Old Czech řinúti, from Proto-Slavic *rinǫti.
Pronunciation
- IPA(key): [ˈr̝ɪnou̯t]
- Hyphenation: ři‧nout
Conjugation
Conjugation
| Infinitive | řinout, řinouti | Active adjective | řinoucí |
|---|---|---|---|
| Verbal noun | — | Passive adjective | — |
| Present forms | indicative | imperative | ||
|---|---|---|---|---|
| singular | plural | singular | plural | |
| 1st person | řinu | řineme | — | řiňme |
| 2nd person | řineš | řinete | řiň | řiňte |
| 3rd person | řine | řinou | — | — |
| The future tense: a combination of a future form of být + infinitive řinout. |
| Participles | Past participles | Passive participles | ||
|---|---|---|---|---|
| singular | plural | singular | plural | |
| masculine animate | řinul | řinuli | — | — |
| masculine inanimate | řinuly | — | ||
| feminine | řinula | — | ||
| neuter | řinulo | řinula | — | — |
| Transgressives | present | past |
|---|---|---|
| masculine singular | řina | — |
| feminine + neuter singular | řinouc | — |
| plural | řinouce | — |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.